Dici enim nihil potest verius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Bork Duo Reges: constructio interrete. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Utram tandem linguam nescio?

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Istic sum, inquit.
Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid, de quo nulla dissensio est? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Eaedem res maneant alio modo. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.
Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.
Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem
Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane,
quaeso, inquit, Charmide noster;

Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim,
si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis
ducere.

Quonam, inquit, modo?: Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Bork: Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;
Quo tandem modo?: Hos contra singulos dici est melius.
Verum audiamus.: Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ratio quidem vestra sic cogit. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.